Nadat ik telefonisch contact had gehad met Lennard Kikstra, ging ik op pad. Ik liet voor die dag een jaloerse zoon thuis achter. Die had zich op school het liefste ziek gemeld, omdat hij dan mee kon, want hij had tijdens het 4WD Festival in Oss zijn eerste Dakar ervaring met dit team al opgedaan en was helemaal ‘verkocht’. Dus hij baalde wel, maar vond mij helemaal stoer en wilde, dat ik met veel verhalen terug zou komen en natuurlijk een paar geslaagde foto’s.
Aangekomen op het terrein heb ik direct twee honden om me heen, die eerst mijn auto eens goed inspecteerden en vervolgens duidelijk lieten weten, dat zij de baas op het terrein waren. Daar stond ik dan… Maar voor ik het wist, kwam er van kantoor al gelijk geluid en de honden luisterden (gelukkig) direct, waardoor ik ‘vrij’ was om het terrein te betreden.

Lennard komt met een grote glimlach naar mij toe en zegt: ‘Jij hebt jouw welkom al wel gehad, zie ik. Kom verder. Koffie?’ We gaan naar binnen en hij belt direct Gerrit op met de mededeling, dat ik er ben. Binnen vijf minuten schuift ook Gerrit Zuurmond aan bij het gesprek. En daar zit ik dan, als rookie tegenover -voor mij- twee helden uit de Dakar. Kreeg ik die verrekte zenuwen maar eens onder controle. Ondertussen komt er nog een kleiner formaat hond naar me toe, die me iets liever lijkt. Even aaien en knuffelen en dan is het goed.

Gesprek

Ik verontschuldig me tegenover hen, dat ik misschien niet de vragen ga stellen, die ze zouden verwachten, maar, geven Gerrit en Lennard direct aan: ‘Vragen zijn vragen. Stel ze nu en wie weet leer je er wat van?’ En ja, ze hebben gelijk.
Ik vraag me af, hoe je met zoiets als de Dakar besmet raakt. Het moet je, denk ik, ook wel liggen?
Gerrit lacht en vertelt: ‘In 2007 mocht ik op uitnodiging van de importeur van MAN een keer mee. Het was toen met Hans Stacey, ofwel ‘Racy Stacey’. De vonk sloeg over en ik wist, dat ik dat ook eens wilde gaan doen.

Maar ja, dan sta je daar met een leuk idee, maar dan… Toen dacht ik niet in problemen, maar in oplossingen. Het is begonnen met het fabrieksteam van GINAF. Daar kocht ik een vrachtwagen en samen met Gerrit van Werven begonnen we het Rainbow Truck Team. Ik ben het team van GINAF nog steeds dankbaar voor het begeleiden en ondersteunen in die beginfase. De eerste truck die ik als Rainbow Truck Team kocht, was de MAN waar Hans Stacey dus mee heeft gereden.’

Het valt me op, dat als Gerrit over de Dakar praat en Lennard hoort het aan, dat hun ogen twinkelen. De passie die ze hebben voor de Dakar, brengen ze met enthousiasme, liefde en emotie over. Het is hun uiting van ontspanning en ze kijken er elk jaar weer naar uit.

Zelf heb ik afgelopen Dakar meer tv gekeken, dan in het verleden en ik hoorde navigator Jasper Riezebos de droge opmerking maken: ‘Tja, er stond een hunebed in de weg en die konden we niet een paar centimeter verschuiven… En toen was het einde verhaal!’

Hoe voel je je dan op zo’n moment? Lennard haakt er op in: ‘In het bivak sta je machteloos en zou je er het liefst heen willen, maar met z’n allen daar gaan staan, dan loop je ook het risico, dat je elkaar in de weg staat. Maar je baalt natuurlijk wel!’ Gerrit springt er op in: ‘Dakar is ook saamhorigheid in de sport, je helpt elkaar, waar je kan. En tja, soms kan je dingen niet meer terugdraaien. Accepteer het en weer door, als dat kan.’ ‘Ja’, zeg ik, ‘maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan!’ Waarop Gerrit en Lennard bijna tegelijk zeggen: ‘Klopt, maar dat is weer de ervaring die je opdoet in al die jaren.’ Als ze na de Dakar thuis komen, is het eerst van: ‘We zijn er wel weer even klaar mee! Maar na een paar weken is het al weer over en krijg je een app: ‘Zeg. .., zullen we weer?’ En dan gaat alles weer van voor af aan beginnen. Dan kom je weer in het systeem, denken in oplossingen en niet in problemen. En opgeven is geen optie, dat is bij hen wel duidelijk.

Sociale media

Tijdens de Dakar gebeurt er genoeg. Alleen weet je niet alles tegelijk, als je bijvoorbeeld het bivak weer opbouwt op de locatie, waar die dag de vrachtwagens aankomen. Toch kijkt Lennard met regelmaat nog in de media en met name de sociale media. Het internet is toch een stuk sneller met publiceren. En als je klaar bent in het bivak, moet je toch iets doen. En gelukkig hebben we 4G, kan je toch nog iets volgen van wat er in de ‘buitenwereld’ gebeurt.

In 2020 toen waren de mannen van het Rainbow Truck Team gecrasht vanwege een steen. Dan telt je eigen veiligheid natuurlijk als eerste. En je wil niet direct dingen online zetten. Maar soms gebeurt het dus door een ander, of een ander team, zonder kwade bijbedoelingen. ‘En gelukkig is er ook nog het thuisfront’, zegt Lennard direct. Die kijken compleet mee. Want je wilt gewoon geen ‘wilde verhalen’ de wereld in hebben. Gerrit vertelt: ‘Met de crash ook. Ik had m’n vrouw al kunnen bereiken, maar niet iedereen lukte dat. En als je dan verhalen online gaat krijgen…, nou je begrijpt wel, wat ik bedoel.’

Voertuigen en slapen

Ze hebben trouwens niet alleen de MAN TGS. Sinds een paar jaar rijden ze ook nog met de MAN TGE 4×4. Deze is verhoogd en verlengd en hij heeft een zespersoons cabine. Op de vraag of dit een bewuste keuze is, glimlacht Gerrit en vertelt: ‘Tja, je kijkt naar het wagenpark van het bedrijf, dus ja, een beetje wel. Maar het is goed, de service van Rosier van de Bosch is goed, dus waarom niet ?
Gerrit vertelt verder: ‘Je moet goed onthouden, dat de Dakar een passie is, een dure hobby, maar zonder je netwerk kan je eigenlijk niet verder. En weet je, wat ik nou zo prachtig vind? De sponsoren bij ons doen gezamenlijk nog zaken ook. Dat is toch mooi! Dan weet je, dat wat je doet, goed is.’

Ik vraag me af, hoe het slapen in de Dakar gaat. Slapen ze bijvoorbeeld in de TGE? Gerrit zegt daar direct op: ‘Nee, gewoon in een tent. Dan blijf je het dichtst bij het Dakar gevoel. Dat vind ik het belangrijkste .’ Ik vraag me af, hoe je dan slaapt, als je bijvoorbeeld schade hebt gereden. Laat je het dan los en ga je slapen, of wat…? Dan reageren Lennard en Gerrit ook nu weer bijna in koor: ‘Dan heb je adrenaline en wil je niet slapen. Dan kan je ook niet slapen en dan ga je net zo lang door tot alles weer klaar is en sta je de volgende ochtend stijf van de adrenaline weer aan de start om vervolgens die avond erna wel als een blok in slaap te vallen.’

Tenslotte

Ik kan voor m’n gevoel nog wel uren met de mannen doorpraten, want ik heb best nog veel vragen. En op alles wat ik ook vraag, geven ze me antwoord. Echt super! Maar er moeten ook nog foto’s worden geschoten en de heren moeten ook weer aan het werk, want het leven gaat wel gewoon door! Nog voordat we afscheid nemen, krijg ik van Gerrit een fantastisch mooi schaalmodel in mijn handen gedrukt. Ik ben er stil van! Deze is of voor mijn zoon, of voor ons allemaal om in de woonkamer te laten schitteren. Dat moesten we thuis maar ‘uitvechten’.
Ik rijd achter Lennard aan naar een niet nader te noemen locatie en daar staat hij dan, de TGS. Ik sta vertwijfeld en een klein beetje als aan de grond genageld. Ben ik bang? Nee dat niet, maar het is zo indrukwekkend en zo dichtbij en ik krijg de vrijheid om te fotograferen. Hoe bijzonder voel ik me nu als rookie… Nou behoorlijk bijzonder, kan ik jullie nu zeggen. Ik schiet de plaatjes, die ik wil hebben. Maar rijden zit er helaas dit keer niet in, maar het maakt het niet minder indrukwekkend!

Ik ga naar huis , de foto’s op zak, een bonk aan ervaring en prachtige verhalen rijker, die ik jullie helaas niet allemaal kan vertellen, want anders zou het magazine vol staan met alleen mijn verhaal. Maar ik heb genoten en ben enorm dankbaar voor de openheid, die ik heb mogen krijgen! Super bedankt!

PS: Het schaalmodel staat mooi in de woonkamer. Zo genieten we er met z’n allen van!